Bismillahirrahmanirrahim,
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu,
Tiada paksaan dalam agama, sesungguhnya telah jelas antara yang benar dengan yang sesat, sesiapa yang ingkar kepada taghut dan beriman kepada Allah, maka sungguh dia telah berpegang pada tali yang sangat kuat yang tidak akan putus. Allah Maha Mendengar Maha Mengetahui. (Al-Baqarah, 2:256)
Dan orang beriman lelaki dan perempuan, sebahagian mereka menjadi penolong bagi sebahagian yang lain, mereka menyuruh yang makruf, mencegah yang mungkar, mendirikan solat, menunaikan zakat, mentaati Allah dan Rasul-Nya. Mereka akan diberi rahmat oleh Allah. Sungguh Allah Maha Perkasa Maha Bijaksana. (At-Taubah, 9:71)
Di fakulti tempat Tuah belajar, ada satu adat atau budaya atau kebiasaan yang dilakukan majoriti siswa iaitu mengadakan program antara ahli kelompok belajar. Pelajar lelaki dan perempuan digabungkan dalam satu kumpulan dan akan bersama sampai habis satu blok atau sistem, lebih kurang setengah semseter.
Bahagian belajar bersama memang dibolehkan dan tidak menjadi masalah. Belajar dengan perempuan, Tuah pun suka. Bukan atas sebab yang tidak patut tetapi antara kelebihannya perempuan selalunya lebih rajin belajar, maklumlah tiada apa lagi nak buat selain belajar, 'no life' bak kata kawan2. Yang lelaki dengan sukan, game dan macam2.
Bahagian bukan belajar bersama yang tidak bagus. Antaranya makan2 dalam kelompok, sewa kereta pergi jalan2 ke kota bertujuan berhibur dan macam2 lagi. Antara alasan dilakukan hal2 tersebut adalah untuk mengeratkan hubungan silaturrahim antara ahli kelompok supaya dalam masa belajar bersama nanti tidak kekok, malu2 dan sebagainya.
Masalahnya, kalau program sebegini dibuat di awal pembentukan kelompok masih logik lagi alasan tersebut. Tetapi benda2 macam ini selalu dilakukan di hujung2, ada juga yang buat di hari terakhir kelompok.
Bukan nak tunjuk bagus sebab Tuah pun pernah menyertai program2 seperti ini. Dan dari pengalaman Tuah banyak buruk dari baiknya. Kalau hubungan lelaki dan perempuan bukan muhrim ni biasanya susah nak mengelak dari tidak melampaui batas, terutama ketika keluar bersama, apalagi beramai2.
Mengikut Dr Abdul Halil Abu Syuqqah, sahabat karib Dr. Yusuf Qardawi, dalam bukunya 'Tahriir al-Mar’ah' mengenai etika pergaulan lelaki dan wanita secara Islam, diberi gari panduan seperti berikut:
1. Pertemuan dan kerjasama itu hendaklah dalam suasana serius
2. menahan pandangan
3. menghindari berjabat tangan
4. mengenakan pakaian yang menepati syari’at
5. tidak bersesakan dan elok jika ada pemisahan
6. menghindari khulwah atau berdua-duaan, namun boleh jika:
a. khulwah di kawasan awam yang ada orang ramai
b. beberapa lelaki dengan seorang perempuan
c. seorang lelaki dengan beberapa perempuan
7. tidak terlalu lama dan berulang
8. menghindari tempat yg mencurigai
9. menjauhi perbuatan dosa
Kalau masa keluar berkelompok diberi beberapa etika, antaranya:
1. jika bercakap tidak menggunakan bahasa yang lunak dan gaya yang menggoda
2. berjalan dengan sopan dan tertib
3. elakkan pergerakan yang manja dan menggoda
4. tidak memakai parfum/pewangi
5. serius dalam berbicara
Memang tujuan berkawan antaranya untuk menghibur hati. Berhibur dan berkawan tidak salah.Yang salah adalah caranya. Berhibur dan berkawan biar berpada2.
Mungkin sebelum kita tidak tahu jadi tidak mengapa. Tapi setelah tahu, jangan buat2 tak tahu, sebarkan dan amalkan. Berubah segera, jangan tunggu sampai senang baru nak berubah, takut terlambat sudah.
Memang susah nak lakukan perubahan dan menjadi lain dari yang lain. Tetapi ingatlah hanya sedikit sahaja yang masuk syurga. Dan majoriti tidak semsti betul. Kalau boleh elak sila elakkan. Kalau boleh cuba untuk tidak menyebab orang lain terasa hati jika kita mahu menegakkan kebenaran. Amar makruf nahi munkar.
Wallahualam.
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu.
Sunday, June 26, 2011
Wednesday, June 22, 2011
Hanya Dia Pernah Membuatku Menangis
Bismillahirrahmanirrahim,
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu,
Post ini sebenarnya ada sekali dalam post sebelum ini, tapi Tuah tarik keluar, sebab nak post berasingan.
Tuah memang pernah menangis. Semua orang pernah, tapi Tuah jarang sangat. Kali terakhir Tuah menitiskan air mata ialah ketika di tingkatan 2, disebabkan oleh abah sendiri. Begini ceritanya.
Pada satu petang beliau janji mahu ambil pulang dari asrama, janjinya lepas solat Jumaat. Tunggu punya tunggu, sampai jam 3.30 lebih beliau belum juga tiba. Tuah pun pulang sendiri naik bas.
Punyalah geram sebab beliau tidak tepati janji malah membuat Tuah menunggu lama. Tapi, sampai rumah dekat nak maghrib tengok beliau sudah menunggu dalam rumah. Tuah buat tak kisah terus masuk bilik. Tiba2 beliau panggil menghadap. Marah Tuah pada masa itu sudah reda.
Beliau tanya, "kenapa tidak tunggu abah ambil, abah dah kata nak ambil, kan? Abah lambat sedikit sebab tertidur lepas solat Jumaat dan tiada yang kejutkan. Sebaik terjaga abah terus bergegas ke sekolah."
Tuah diam tidak berkata apa2. Takut kalau bersuara malah menjadi dosa melawan kata orang tua.
Beliau berkata lagi, "abah tunggu sampai semua pelajar sudah keluar dari sekolah. Tanya pak 'guard' dia kata asrama sudah kosong. Abah pergi juga ke blok asrama takutt2 Fadil ada masalah. Abah sampai pusing satu sekolah, pergi bilik, kelas, masjid takut2 Fadil tertidur."
"Abah dah tua dah nak jalan2 satu sekolah cari Fadil, sampai sakit lutut mencari2 tadi. Akhirnya pak 'guard' kata mungkin Fadil sudah pulang dengan kawan2 tadi. Abah pun balik dengan penuh kerisauan, betul ke Fadil sudah pulang. Sampai rumah ummi kata belum pulang lagi, bertambah risau jadinya."
"Dah setengah jam abah sampai Fadil baru sampai tadi. Ingat balik awal tadi boleh sampai awal dari abah ke? Penat dan risau abah petang ni. Sampai rumah Fadil boleh terus masuk ke bilik tak cakap apa2. Dah tak sayang abah ke?"
Tiba2 mata beliau merah dan air mata menitis. Dalam banyak orang, hanya abah sahaja yang pernah buat Tuah menangis dengan sedahsyat2nya. Tuah pun turut menangis, lebat gila2. Tuah pun tak tahu kenapa. Tangisan bersalah dan insaf kot. Sedihnya bila teringat balik cerita ni. Maafkan Fadil, abah.
Tuah bukan seorang anak yang nakal apalagi derhaka pada ibu bapa. Malah abah dan ummi sendiri mengaku sedari masih bayi lagi Tuah tidak pernah menyusahkan untuk dibesarkan. Sampaikan nenak Tuah sendiri pernah beriya2 meminta izin abah dan ummi untuk membela Tuah. Mesti Tuah comel sangat agaknya masa tu, huhu.
Tapi, biasalah, dalam beberapa perkara mungkin Tuah tidak perasan pernah membuat mereka berdua terasa hati pada tindakan Tuah, walau telah cuba untuk menjadi sesempurna mungkin. Maaafkan Fadil, abah dan ummi.
Ya Allah ya tuhanku, kau ampunilah dosa kedua abah dan ummi ku, sayangi dan kasihilah mereka sebagaimana mereka menyayangiku sewaktu kecil, jauhkanlah mereka dari fitnah dunia dan masukkanlah mereka dalam golongan orang yang dilindungi-Mu di dunia dan akhirat kelak.
Serta, kau lindungilah aku dan adik-beradikku dari melukakan hati dan menitiskan air mata mereka berdua. Semoga kau jadikan kami anak yang soleh dan dapat berbakti kepada mereka berdua semasa di dunia dan di akhirat.
Ameen.
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu.
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu,
Post ini sebenarnya ada sekali dalam post sebelum ini, tapi Tuah tarik keluar, sebab nak post berasingan.
Tuah memang pernah menangis. Semua orang pernah, tapi Tuah jarang sangat. Kali terakhir Tuah menitiskan air mata ialah ketika di tingkatan 2, disebabkan oleh abah sendiri. Begini ceritanya.
Pada satu petang beliau janji mahu ambil pulang dari asrama, janjinya lepas solat Jumaat. Tunggu punya tunggu, sampai jam 3.30 lebih beliau belum juga tiba. Tuah pun pulang sendiri naik bas.
Punyalah geram sebab beliau tidak tepati janji malah membuat Tuah menunggu lama. Tapi, sampai rumah dekat nak maghrib tengok beliau sudah menunggu dalam rumah. Tuah buat tak kisah terus masuk bilik. Tiba2 beliau panggil menghadap. Marah Tuah pada masa itu sudah reda.
Beliau tanya, "kenapa tidak tunggu abah ambil, abah dah kata nak ambil, kan? Abah lambat sedikit sebab tertidur lepas solat Jumaat dan tiada yang kejutkan. Sebaik terjaga abah terus bergegas ke sekolah."
Tuah diam tidak berkata apa2. Takut kalau bersuara malah menjadi dosa melawan kata orang tua.
Beliau berkata lagi, "abah tunggu sampai semua pelajar sudah keluar dari sekolah. Tanya pak 'guard' dia kata asrama sudah kosong. Abah pergi juga ke blok asrama takutt2 Fadil ada masalah. Abah sampai pusing satu sekolah, pergi bilik, kelas, masjid takut2 Fadil tertidur."
"Abah dah tua dah nak jalan2 satu sekolah cari Fadil, sampai sakit lutut mencari2 tadi. Akhirnya pak 'guard' kata mungkin Fadil sudah pulang dengan kawan2 tadi. Abah pun balik dengan penuh kerisauan, betul ke Fadil sudah pulang. Sampai rumah ummi kata belum pulang lagi, bertambah risau jadinya."
"Dah setengah jam abah sampai Fadil baru sampai tadi. Ingat balik awal tadi boleh sampai awal dari abah ke? Penat dan risau abah petang ni. Sampai rumah Fadil boleh terus masuk ke bilik tak cakap apa2. Dah tak sayang abah ke?"
Tiba2 mata beliau merah dan air mata menitis. Dalam banyak orang, hanya abah sahaja yang pernah buat Tuah menangis dengan sedahsyat2nya. Tuah pun turut menangis, lebat gila2. Tuah pun tak tahu kenapa. Tangisan bersalah dan insaf kot. Sedihnya bila teringat balik cerita ni. Maafkan Fadil, abah.
Tuah bukan seorang anak yang nakal apalagi derhaka pada ibu bapa. Malah abah dan ummi sendiri mengaku sedari masih bayi lagi Tuah tidak pernah menyusahkan untuk dibesarkan. Sampaikan nenak Tuah sendiri pernah beriya2 meminta izin abah dan ummi untuk membela Tuah. Mesti Tuah comel sangat agaknya masa tu, huhu.
Tapi, biasalah, dalam beberapa perkara mungkin Tuah tidak perasan pernah membuat mereka berdua terasa hati pada tindakan Tuah, walau telah cuba untuk menjadi sesempurna mungkin. Maaafkan Fadil, abah dan ummi.
Ya Allah ya tuhanku, kau ampunilah dosa kedua abah dan ummi ku, sayangi dan kasihilah mereka sebagaimana mereka menyayangiku sewaktu kecil, jauhkanlah mereka dari fitnah dunia dan masukkanlah mereka dalam golongan orang yang dilindungi-Mu di dunia dan akhirat kelak.
Serta, kau lindungilah aku dan adik-beradikku dari melukakan hati dan menitiskan air mata mereka berdua. Semoga kau jadikan kami anak yang soleh dan dapat berbakti kepada mereka berdua semasa di dunia dan di akhirat.
Ameen.
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu.
Saturday, June 18, 2011
Selamat Hari Abah, Abahku!
Bismillahirrahmanirrahim,
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu,
Seorang abang dan seorang kakak serta dua orang adik telah meninggal dunia sewaktu kecil disebabkan oleh penyakit aneh yang sama di alami beliau. Hal ini menjadikan beliau anak bongsu dari 9 orang adik beradik.
Tarikh lahir pun tidak begitu pasti kerana lambat mendaftar kelahiran beliau, mungkin kerana ibu dan abah beliau sibuk memikirkan cara menyelamatkan nyawa beliau. 3 bulan selepas lahir baru daftar. Pilih2 tarikh yang sesuai, pertengahan Mac, menjadi 16 Mac 1953.
Dilahirkan dengan nama Syed Abdul Hamid tapi dibesarkan dengan nama Md Shah. Nama yang diberi oleh seseorang yang merawat penyakit beliau. Semua orang panggil Md Shah, seluruh sanak saudara.
Pada bulan Mac yang lepas beliau bersara dari perkhidmatan awam, sebagai Pembantu Kesihatan Awam. Sedar tak sedar, sudah tua rupanya beliau ni. Kalau dilihat dari fizikal beliau nampak muda, dalam 40an lagi. Tapi kalau dilihat dari raut wajah nampak ketuaan beliau.
Kehidupan di masa beliau membesar dan bujang jarang dikongsi beliau. Tetapi ada beberapa benda yang Tuah tahu mengenai beliau. Antaranya beliau merupakan seorang anak yang nakal tapi saat taat pada ibu bapanya. Pernah ditampar oleh abah beliau kerana kenakalan beliau.
Di sekolah merupakan budak nakal. Ponteng kelas, didenda guru dan mengusik pelajar2 lain menjadi kebiasaan. Yang paling best ialah beliau merupakan jaguh atau otai di sekolah. Macam2.
Berkahwin di usia 29 tahun, beliau merupakan seorang suami yang tegas dan tetap pendirian. Kalau hitam dikata beliau maka hitamlah, walau sebenarnya putih. Dengan anak2 lagi lah, panas baran. Tiada dari anaknya yang tidak pernah dipukul beliau, tidak kira kecil atau besar.
Namun, beliau merupakan seorang abah yang amat pengasih dan penyayang. Sangat2. Kalau mampu, beliau akan beri apa sahaja yang dikehendaki oleh anak2, apa sahaja. Tapi, kalau ingkar, terutamanya pada ummi, memang cari nahas, tali pinggang menunggu untuk dilepekkan ke mana2 bahagian tubuh.
Beliau merupakan abah dan juga idola bagi anak2 beliau. Sebut sahaja bidang apa yang mahu diidolakan, semua boleh, serba serbi boleh. Akademik, sukan, pertukangan, berkebun, sukan dan macam2 lagi. Kalau dalam sukan, tiada anak2 yang dapat menandingi.
Kalau mahu disebut piala dan pingat sukan, semua ada. Satu almari besar diperlukan untuk menyimpannya, bukan susun cantik2 sebagai perhiasan, tapi sumbat selagi muat. Sampai satu ketika, piala2 tersebut perlu dibuang kerana ada banyak lagi yang baru perlu diletakkan di dalam almari tersebut. Tapi bukan satu atau dua ketika, tapi banyak ketika. Bola sepak, takraw, tenis, lumba kari, dan macam2 lagi.
Tapi sukan terbaik beliau yang masih aktif sampai sekarang ialah badminton. Naib juara Kejohanan Badminton acara beregu lelaki bagi penjawat awam seluruh Malaysia. Kalau tidak silap umur beliau ketika itu sudah hampir 50. Memang ganas.
Dalam pelajaran, memang tidak tinggi. Sampai STPM pangkat 1 dan beliau berhenti. Kerana beberapa alasan tertentu. Tapi, minta sahaja beliau ajar matematik mesti boleh. Kakak beliau pernah kata yang beliau merupakan pelajar terbaik di sekolah. Bila ditanya pada beliau, tiada respon.
Dalam bab seni beliau juga mantap. Juara karaoke seluruh Batu Pahat. Naib juara sketsa peringkat negeri Johor di zaman sekolah sambil mendapat anugerah pelakon terbaik. Kalau menyanyi Tuah tidak pernah dengar. Tapi kalau berzanji Tuah pernah dengar, merdu dan masyuk suara beliau.
Bukan sahaja dalam hal2 keduniaan, dalam bab agama juga tidak kalah hebatnya. Maklumlah, bersekolah agama di Johor zaman beliau, jika sudah tamat belajar sudah boleh menjadi mufti layaknya. Beliau selalu menjadi rujukan Tuah dalam hal2 agama, terutamanya dalam bahagian syariah dan fekah.
Kalau mengaji al-Quran memang beliau yang ajar, dan ummi, ganti2. Pernah sekali Tuah tengah baca sendiri, kerana salah tajwid, tiba2 beliau lantunkan bacaan yang betul. Padahal ketika itu beliau sedang menonton televisyen. Semua anak dikhatamkan oleh beliau sebelum dikhatamkan di sekolah. Memanglah sangat seksa nak khatam dengan beliau ni.
Walaupun selalunya beliau nampak sihat walafiat, hakikatnya beliau menghidap banyak penyakit. Tuah mendoakan beliau sihat sejahtera dan panjang umur sehingga dapat melihat cucu2 beliau nanti. setakat ini menantu pun belum ada. Anak sulung beliau akan menikah di pada Syawal akan datang, semoga berjalan lancar semuanya.
Tuah juga mendoakan agar beliau dan isteri akan dapat menunaikan haji di mekah pada tahun akan datang. Semoga masalah2 kesihatan beliau tidak menghalang beliau melaksanakan segala rukun haji kelak.
Satu kata2 beliau yang Tuah ingat sampai sekarang, "abah tiada harta yang bertimbun seperti ayah orang lain untuk diwasiatkan pada anak2, hanya pelajaran tinggi sahaja yang mampu abah berikan selagi abah mampu".
Ketahuilah bahawa anak2mu menyayangimu sepenuh jiwa dan raga. Dikaulah permata dan mutiara hidup kami adik beradik. Dan ketahuilah bahawa anakmu di perantauan ini sangat merinduimu di siang dan malamnya.
Selamat Hari Abah, abahku!
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu.
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu,
Seorang abang dan seorang kakak serta dua orang adik telah meninggal dunia sewaktu kecil disebabkan oleh penyakit aneh yang sama di alami beliau. Hal ini menjadikan beliau anak bongsu dari 9 orang adik beradik.
Tarikh lahir pun tidak begitu pasti kerana lambat mendaftar kelahiran beliau, mungkin kerana ibu dan abah beliau sibuk memikirkan cara menyelamatkan nyawa beliau. 3 bulan selepas lahir baru daftar. Pilih2 tarikh yang sesuai, pertengahan Mac, menjadi 16 Mac 1953.
Dilahirkan dengan nama Syed Abdul Hamid tapi dibesarkan dengan nama Md Shah. Nama yang diberi oleh seseorang yang merawat penyakit beliau. Semua orang panggil Md Shah, seluruh sanak saudara.
Pada bulan Mac yang lepas beliau bersara dari perkhidmatan awam, sebagai Pembantu Kesihatan Awam. Sedar tak sedar, sudah tua rupanya beliau ni. Kalau dilihat dari fizikal beliau nampak muda, dalam 40an lagi. Tapi kalau dilihat dari raut wajah nampak ketuaan beliau.
Kehidupan di masa beliau membesar dan bujang jarang dikongsi beliau. Tetapi ada beberapa benda yang Tuah tahu mengenai beliau. Antaranya beliau merupakan seorang anak yang nakal tapi saat taat pada ibu bapanya. Pernah ditampar oleh abah beliau kerana kenakalan beliau.
Di sekolah merupakan budak nakal. Ponteng kelas, didenda guru dan mengusik pelajar2 lain menjadi kebiasaan. Yang paling best ialah beliau merupakan jaguh atau otai di sekolah. Macam2.
Berkahwin di usia 29 tahun, beliau merupakan seorang suami yang tegas dan tetap pendirian. Kalau hitam dikata beliau maka hitamlah, walau sebenarnya putih. Dengan anak2 lagi lah, panas baran. Tiada dari anaknya yang tidak pernah dipukul beliau, tidak kira kecil atau besar.
Namun, beliau merupakan seorang abah yang amat pengasih dan penyayang. Sangat2. Kalau mampu, beliau akan beri apa sahaja yang dikehendaki oleh anak2, apa sahaja. Tapi, kalau ingkar, terutamanya pada ummi, memang cari nahas, tali pinggang menunggu untuk dilepekkan ke mana2 bahagian tubuh.
Beliau merupakan abah dan juga idola bagi anak2 beliau. Sebut sahaja bidang apa yang mahu diidolakan, semua boleh, serba serbi boleh. Akademik, sukan, pertukangan, berkebun, sukan dan macam2 lagi. Kalau dalam sukan, tiada anak2 yang dapat menandingi.
Kalau mahu disebut piala dan pingat sukan, semua ada. Satu almari besar diperlukan untuk menyimpannya, bukan susun cantik2 sebagai perhiasan, tapi sumbat selagi muat. Sampai satu ketika, piala2 tersebut perlu dibuang kerana ada banyak lagi yang baru perlu diletakkan di dalam almari tersebut. Tapi bukan satu atau dua ketika, tapi banyak ketika. Bola sepak, takraw, tenis, lumba kari, dan macam2 lagi.
Tapi sukan terbaik beliau yang masih aktif sampai sekarang ialah badminton. Naib juara Kejohanan Badminton acara beregu lelaki bagi penjawat awam seluruh Malaysia. Kalau tidak silap umur beliau ketika itu sudah hampir 50. Memang ganas.
Dalam pelajaran, memang tidak tinggi. Sampai STPM pangkat 1 dan beliau berhenti. Kerana beberapa alasan tertentu. Tapi, minta sahaja beliau ajar matematik mesti boleh. Kakak beliau pernah kata yang beliau merupakan pelajar terbaik di sekolah. Bila ditanya pada beliau, tiada respon.
Dalam bab seni beliau juga mantap. Juara karaoke seluruh Batu Pahat. Naib juara sketsa peringkat negeri Johor di zaman sekolah sambil mendapat anugerah pelakon terbaik. Kalau menyanyi Tuah tidak pernah dengar. Tapi kalau berzanji Tuah pernah dengar, merdu dan masyuk suara beliau.
Bukan sahaja dalam hal2 keduniaan, dalam bab agama juga tidak kalah hebatnya. Maklumlah, bersekolah agama di Johor zaman beliau, jika sudah tamat belajar sudah boleh menjadi mufti layaknya. Beliau selalu menjadi rujukan Tuah dalam hal2 agama, terutamanya dalam bahagian syariah dan fekah.
Kalau mengaji al-Quran memang beliau yang ajar, dan ummi, ganti2. Pernah sekali Tuah tengah baca sendiri, kerana salah tajwid, tiba2 beliau lantunkan bacaan yang betul. Padahal ketika itu beliau sedang menonton televisyen. Semua anak dikhatamkan oleh beliau sebelum dikhatamkan di sekolah. Memanglah sangat seksa nak khatam dengan beliau ni.
Walaupun selalunya beliau nampak sihat walafiat, hakikatnya beliau menghidap banyak penyakit. Tuah mendoakan beliau sihat sejahtera dan panjang umur sehingga dapat melihat cucu2 beliau nanti. setakat ini menantu pun belum ada. Anak sulung beliau akan menikah di pada Syawal akan datang, semoga berjalan lancar semuanya.
Tuah juga mendoakan agar beliau dan isteri akan dapat menunaikan haji di mekah pada tahun akan datang. Semoga masalah2 kesihatan beliau tidak menghalang beliau melaksanakan segala rukun haji kelak.
Satu kata2 beliau yang Tuah ingat sampai sekarang, "abah tiada harta yang bertimbun seperti ayah orang lain untuk diwasiatkan pada anak2, hanya pelajaran tinggi sahaja yang mampu abah berikan selagi abah mampu".
Ketahuilah bahawa anak2mu menyayangimu sepenuh jiwa dan raga. Dikaulah permata dan mutiara hidup kami adik beradik. Dan ketahuilah bahawa anakmu di perantauan ini sangat merinduimu di siang dan malamnya.
Selamat Hari Abah, abahku!
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuhu.
Subscribe to:
Posts (Atom)